Wśród wielu świat maryjnych, podczas, których w sposób szczególny czcimy Matkę Zbawiciela, jednym z najważniejszych jest Uroczystość Jej chwalebnego Wniebowzięcia. Pismo św. nie wspomina o takim wydarzeniu z życia Maryi. Zostało ono zaczerpnięte z tekstów apokryficznych i tradycji ustnej. Już pierwsi chrześcijanie wierzyli, że wybrana na Matkę Boga – Maryja, za swoje zasługi otrzymała wieczne szczęście w niebie. Tradycyjnie przyjmuje się, co podkreślają Kościoły Wschodnie, że Maryja nie umarła, lecz zasnęła i z duszą oraz ciałem została wzięta do chwały nieba. Dziś wiara w Wniebowzięcie z duszą i ciałem jest treścią dogmatu, który ogłosił papież Pius XII 1 listopada 1950 r. Wiara w Wniebowzięcie stanowi także źródło nadziei dla każdego wierzącego na dostanie się do raju. Przykład Maryi pokazuje, że warto podążać drogą wyznaczoną przez Boga, być jemu poddanym i przestrzegać Jego przykazań. Maryja przez całe życie na ziemi gromadziła skarby duchowe, nie oglądając się zbytnio na sprawy ziemskie, lecz na wieczne, ostateczne, co wydało zbawienny owoc. W tradycji polskiej sierpniowa uroczystość jest znana także pod nazwą: Matki Bożej Zielnej. Wiąże się to z historią o św. Tomaszu, który nie był obecny na pogrzebie Matki Jezusa. Chcąc po raz ostatni Ją zobaczyć poprosił o otwarcie grobu. Ku jego zdziwieniu, nie zobaczył ciała, lecz pachnące kwiaty i zioła. Na pamiątkę tego wydarzenia podczas Mszy św. święci się kwiaty, zioła oraz zboża, prosząc za wstawiennictwem Maryi o dobre plony, zachowanie od nieszczęść i kataklizmów. Wsparci orędownictwem Maryi Wniebowziętej za Jej przykładem zabiegajmy nie tylko o sprawy codzienne ale także ostateczne, abyśmy po naszej śmierci mogli tak jak Maryja oglądać i wielbić Boga wraz z Nią i świętymi w chwale nieba. /M.S./