Serce. Tak prosty, a bardzo wymowny symbol. Czerwone serce to tradycyjnie symbol miłości, której potrzebuje każdy z nas. Człowiek potrzebuje kochać i być kochanym. Jednak miłość może rodzić pewne trudności. Jej najdoskonalszy wymiar zna najlepiej Bóg. Na kartach Biblii w wielu momentach przebija się miłość Boża. Zwłaszcza względem człowieka. Jak pisał św. Jan: „Bóg jest Miłością”, aby poznać Boga, należy odwzajemniać miłość, uczył ewangelista. W czerwcu szczególnie czcimy Serce Boże, symbol największej miłości. To Serce, które obejmuje całą ludzkość, zdolne do prawdziwej, żywej i ofiarnej miłości. Kult Serca Jezusowego rozwinął się w Kościele szczególnie za sprawą dwojga świętych: św. Jana Eudes i św. Małgorzaty Marii Alacoque. Św. Jan Eudes, uważany jest za twórcę nabożeństwa do Serca Jezusa i Maryi. Przez całe życie szerzył kult tych dwóch Serc, wydając modlitewniki, pisząc teksty mszalne oraz zakładając zakon szerzący kult Serca Jezusa i Maryi. Został ogłoszony świętym w 1925 roku przez Piusa XI. Pochodząca z tego samego kraju, augustianka św. Małgorzata Maria Alacoque pod wpływem swoich mistycznych doświadczeń przekazała światu prawdę o miłosiernym Sercu Jezusa. Zbawiciel przekazał jej obietnice związane z kultem Jego Najświętszego Serca, m.in. praktykę dziewięciu pierwszych piątków miesiąca oraz inne obietnice względem osób, które będą szczególnie czciły Jego serce. Jak pisał św. Pius X kult Bożego Serca jest „streszczeniem całej religii i normę doskonalszego życia chrześcijańskiego”. Święty Papież uczył także, że kult ten jest „doskonale zharmonizowany z istotą chrześcijaństwa i wypływa z podstawowych zasad doktryny chrześcijańskiej”. Sednem chrześcijańskiego życia jest miłość, która wypływa z najdoskonalszego Serca Zbawiciela. Przybliżajmy się do tego serca, które jak śpiewamy w litanii jest „gorejącym ogniskiem miłości”, które płonie nieprzerwanie, z taką samą gorliwością i czeka na każdego, nawet na najbardziej zatwardziałego grzesznika.