Aktualności

Kiedy starożytnym grekom brakowało natchnienia czy to w pisaniu jakiegoś tekstu, czy w wygłaszaniu mowy prosili oni o natchnienie muzy. Było ich kilka, a każda patronowała innej dziedzinie nauki oraz sztuki. I tak: Kaliope była muzą filozofii i retoryki, zaś na przykład Urania zajmowała się bardziej ścisłymi sprawami: geometrią i astronomią. Nam bardzo często też brakuje natchnienia. Dobrze wiedzą to zwłaszcza uczniowie. Zapewne każdy w czasach szkolnych, czy studenckich czuł ten smutek kiedy zapomniał jednego słowa na sprawdzianie, co zadecydowało o tym, że zamiast piątki dostał cztery. Choć nasza pamięć czasami zawodzi, jest ktoś to wie wszystko i jeszcze nam co nieco podpowie, gdy Go o to poprosimy. To Duch Święty, trzecia Osoba Trójcy Świętej. W dzień Pięćdziesiątnicy apostołowie w wieczerniku nie potrafili mówić w przeróżnych językach, jednakże kiedy zstąpił na nich Duch Św. stali się biegłymi poliglotami i każdy człowiek mógł ich zrozumieć. Duch Św. działa w kościele pomagając mu we wzroście wiary i w głoszeniu ewangelii wszystkim narodom. Jednak jako Bóg jest bardzo ukryty. W ewangelii w scenie chrztu Jezusa w Jordanie nad Jego głową unosiła się gołębica, czyli po prostu Duch Św. Duch Św. nie ma fizycznego ciała. Nie możemy go dotknąć, ale możemy Go poczuć wewnętrznie jak w nas działa. Symbol gołębicy jako widzialnego znaku Ducha Św. przeniknął do sztuki, gdzie w licznych rzeźbach czy obrazach znajdujemy gołębicę, stąd wiemy, że chodzi o trzecią Osobę Trójcy Św. Duch Św. nie mówi za dużo sam, ale my dzięki niemu możemy powiedzieć naprawdę wszystko. Ewangelistą byłoby zapewne ciężko opracować swoje ewangelię bez Jego pomocy. Byli świadkami wydarzeń zawartych w piśmie świętym, ale dzięki działaniu Ducha Św. mogli stworzyć dzieła natchnione, które dziś czytamy i rozważamy. Jezus wstępując do nieba nie pozostawił nas samych. Jego prezentem dla nas był właśnie Duch Święty, którego każdy z nas otrzymał szczególnie w sakramencie bierzmowania. Duch Św. działa, ciągle napędza kościół i ludzi do pracy. Pozwólmy prowadzić się Duchowi Świętemu, a dzięki Jego pomocy starajmy się jak najbardziej zagłębiać i rozważać tajemnice naszej wiary.

Serce, jako symbol miłości towarzyszy człowiekowi od wielu wieków. To organ o szczególnych właściwościach. Doradca, miejsce rozważań i przemyśleń. Jezus też posiadał serce jako Bóg-Człowiek i posiada je nadal, ale jest to serce wyjątkowe pod kilkoma względami. Boskie Serce jest sercem ogromnej miłości. Jezus kocha każdego z nas bezgraniczną miłością. Jest to miłość szczera, nieskończona oraz zdolna do poświęceń. Serce Jezusa potrafi wybaczać. Popełniane przez nas grzechy bardzo boleśnie ranią Boskie Serce, a Jezus ciągle nam wybacza. Nie odtrąca nas, ale jak miłosierny ojciec przyciąga do swego miłującego Serca, aby tam dusza mogła znaleźć otuchę i odpoczynek. Św. Faustyna Kowalska usłyszała od Jezusa następujące słowa: „Teraz połóż głowę na piersiach Moich, na Sercu Moim i zaczerpnij z niego siły i mocy na wszystkie cierpienia, bo gdzie indziej nie znajdziesz ulgi, pomocy, ani pociechy.” W Bożym Sercu każdy odnajdzie pokój. Mamy tę pewność, że nigdy nie odejdziemy z pustymi rękami. Jezus objawiając swe serce św. Małgorzacie Marii Alacoque, francuskiej wizytce powiedział, że płonię ono ogromną miłością i chce rozlać morze łask na wszystkich, którzy to serce będą czcili, czy przez częste przyjmowanie komunii św., praktykę dziewięciu pierwszych piątków miesiąca, czy przez inne nabożeństwa sławiące tą „fabrykę” łask. Czerwiec spośród innych miesięcy jest czasem szczególnej czci Boskiego Serca. Zachęcamy do częstego uczestnictwa w nabożeństwach czerwcowych i do wsłuchania się w piękno słów, którymi określono Serce Zbawiciela. /M.S/

Trudne chwile i wydarzenia są nieodłączną częścią naszego ziemskiego życia. Pewne rzeczy po prostu nas przerastają i mamy takie wrażenie, że są ponad nasze siły. W takich sytuacjach szukamy wsparcia w Bogu, czy w drugim człowieku. Beznadziejne i trudne sprawy to specjalność św. Rity, włoskiej zakonnicy i mistyczki, która dzięki swojemu szczególnemu orędownictwu u Boga dziś jest jedną z najbardziej czczonych świętych.

Rita w życiu rodzinnym nie miała łatwo. Jej mąż był porywczy i brutalny, jednak Rita cierpliwie znosiła wszystkie trudności. Kiedy jej mąż zginął w porachunkach między rodami, dwóch synów Rity chciało pomścić śmierć ojca, jednak ona prosiła Boga by umarli, zamiast stać się zabójcami. Jej życzenie się spełniło obydwaj zmarli w czasie epidemii. Po owdowieniu Rita wstąpiła do klasztoru augustianek. Odznaczała się wielką gorliwością w wykonywaniu najprostszych prac, a także miała szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej. Przez 15 lat nosiła na czole cierń, świadczący o jej doskonałym zjednoczeniu z cierpiącym Zbawicielem, który według legendy pewnego dnia sprawił Ricie prezent. W środku zimy Jezus ofiarował jej bukiet pięknie pachnących róż. Św. Rita zmarła w swoim klasztorze w Cascii 22 maja 1447 r. Jej ciało do dziś pozostało w stanie nienaruszonym. Niezwykły rozwój kultu świętej nastąpił od razu po jej śmierci. Ludzie prosząc Boga za jej wstawiennictwem o sprawy beznadziejne byli wysłuchiwani i nigdy nie pozostawali bez pomocy. W Polsce powstało wiele kościołów noszących wezwanie tej świętej, a niedaleko nas, w Nowym Sączu erygowano pierwsze w Polsce Sanktuarium św. Rity. /M.S/

Więcej o św. Ricie, jak i o nowosądeckim sanktuarium możemy przeczytać na stronie:

https://sw-rita.pl/

Maj to taki szczególny miesiąc, kiedy oddajemy szczególną cześć Matce Bożej, a w kościołach rozbrzmiewa śpiew litanii loretańskiej. Poszczególne wezwania sławią postać Maryi i przedstawiają Jej wielka godność jako Matki Jezusa nazywając Ją Pocieszycielką strapionych, Matką nadziei czy Królową Aniołów. Maryja odegrała ogromną rolę w dziele zbawienia.