Jedną z pobożnych praktyk sławiących Matkę Bożą jest szkaplerz. Są to dwa płaty materiału złączone tasiemką z wizerunkami Maryi oraz Jezusa. Pobożność szkaplerzna jest związana z zakonem Karmelitów, który swoimi korzeniami sięga XII w. kiedy to na górze Karmel u wybrzeży Morza Śródziemnego na północy Izraela osiedlił się Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Bracia prowadzili pustelniczy tryb życia oddając się pracy, modlitwie i kontemplacji na wzór proroka Eliasza, który wcześniej zamieszkiwał ten teren. Po pewnym czasie z powodu prześladowań ze strony Saracenów Karmelici przenieśli się do Europy. W Europie zakon nie od razu zyskał sympatię ludzi. Dlatego ówczesny, generał zakonu św. Szymon Stock bojąc się jego kasaty prosił Maryję o pomoc i ratunek. Według tradycji w nocy z 15 na 16 lipca miał mieć widzenie Matki Bożej, która trzymając szkaplerz powiedziała:

"Umiłowany synu! Przyjmij Szkaplerz Twojego Zakonu. Przywilej dla ciebie i Karmelitów. Kto w nim umrze, to jest w Szkaplerzu, nie zazna ognia wiecznego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania". Maryja wskazując na szkaplerz, który dotychczas był tylko wierzchnią szatą zakonników ubieraną na czas pracy uczyniła go widocznym znakiem Jej opieki nad zakonem oraz nad wszystkimi, którzy szkaplerz z wiarą będą nosić i w szkaplerzu umrą. Papież Jan XXII specjalną bullą „Sabbatina” ogłosił tzw. „przywilej sobotni” mówiący o tym, że każdy, kto będzie nosić szkaplerz i zachowa czystość według swojego stanu zostanie wybawiony z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci. Szkaplerz wiąże się też obowiązkami jakimi są: naśladowanie cnót Matki Bożej, codzienna modlitwa, oraz uczynki miłosierdzia. Wielkim zwolennikiem szkaplerza był św. Jan Paweł II, który szkaplerz otrzymany prawdopodobnie w wieku 10 lat nosił do końca życia. Będąc papieżem zaznaczył, że noszony szkaplerz powinien stanowić „habit”, to znaczy nadawać stały kierunek naszemu postępowaniu, opartemu na modlitwie i życiu wewnętrznym, poprzez częste przystępowanie do sakramentów świętych i konkretne uczynki miłosierdzia co do ciała i co do duszy. /M.S./