„Gdy nie da się minąć ludzkich utrapień,
Pokonać przez los stawianej poprzeczki,
Oazą jest zawsze kościółek na skarpie.
I tam najczęściej szukamy ucieczki.”
Fragment wiersza Krystyny Aleksander najpiękniej oddaje istotę i rolę krościeńskiego kościoła przy rynku. To naznaczone wielowiekową tradycją miejsce od wielu wieków było i jest takim, gdzie na wszystkich biednych, smutnych, zatroskanych i potrzebujących pomocy czeka Ta, która wszystko rozumie, Maryja, Matka Krościeńska, która przyjmuje do siebie wszystkich zwracających się do Niej o pomoc. Od kiedy fale Dunajca wyrzuciły na brzeg obraz Madonny, Krościenko stało się miejscem kultu maryjnego. Formą pobożności i czci oddawanej Maryi, zapoczątkowanej w naszej miejscowości przez krakowskich dominikanów jest modlitwa różańcowa. Ta mająca niezwykłą moc modlitwa stała się niejako symbolem Krościenka i na stałe połączyła jego mieszkańców. Tradycyjny odpust „na Różańcową” gromadził ogromne rzesze pielgrzymów z okolicznych parafii, a nawet ze Słowacji. Starsi Krościeńczanie, będący skarbnicą wiedzy doskonale pamiętają, jak uroczyście obchodzone były październikowe uroczystości. Długa, barwna procesja, piękne regionalne stroje, atmosfera modlitwy i parafialnej jedności. W trudnych chwilach dla naszego narodu, czy wspólnoty lokalnej tutejsi parafianie wierzyli w pomoc Maryi w rozwiązaniu wszelakich problemów. Przed Jej łaskawym obliczem powierzali Bogu wszystkie swoje problemy wierząc w Jej orędownictwo. Czas nie stoi w miejscu. Świat się zmienia. Jednak niezmienną rzeczą jest, że Ona zawsze czeka, czeka i kocha każdego z nas, hamuje boży gniew, bo wie, że każde zbłąkane dziecko prędzej, czy później przyjdzie do swojej mamy, która jak nikt inny potrafi go zrozumieć i wybaczyć. Matko, prosimy udziel pokoju dniom naszym i wspieraj naszą pracę swoją przemożną opieką. /M.S./
W każdym mieście na straży prawa stoi policja, straż miejska, czy inne organy powołane do utrzymania porządku. Jeruzalem, miasto Boga też ma swoich ochroniarzy, którzy nie tylko działają w niebie, ale także na ziemi, gdzie mają pełne ręce roboty. To aniołowie, istoty duchowe, nie posiadające ciała i zapewne odbiegające od znanych nam przedstawień spotykanych w kościołach. Zadaniem aniołów jest pośredniczenie między Bogiem, a ludźmi. Pismo święte w wielu miejscach podaje, że liczba aniołów jest nieskończona. Na podstawie Biblii niebiańską straż możemy podzielić na tzw. Dziewięć Chórów Anielskich: Serafini, Cherubini, Trony, Panowania, Moce, Władze, Księstwa, Archaniołowie i Aniołowie. Szczególnym kultem darzeni są zwłaszcza Archaniołowie. Znamy imiona trzech z nich: Michał, to książę wojska niebieskiego, pomagający nam przezwyciężać siły zła, Gabriel, nazywany jest aniołem stróżem św. Rodziny, Rafał, to archanioł znany z Księgi Tobiasza, towarzysz Tobiasza. Każdy z nas w chwili narodzin otrzymuje od Boga prywatnego ochroniarza, anioła stróża. Jego zadaniem jest czuwanie nad naszą duszą i ciałem. Anioł stróż jest z nami przez całe życie, nie tylko w dzieciństwie. Często jego działanie jest ukryte. Dopiero po pewnym czasie widzimy, że jak to mówią „palec boży” zadziałał. Warto zaprzyjaźnić się ze swoim aniołem stróżem, rozmawiać z nim i stworzyć relację jak z przyjacielem. /M.S./
Nikt z ludzi żyjących na ziemi nie ucieknie od cierpienia. Czy będzie to ogromna rozpacz, czy tylko niewielki smutek, prędzej, czy później go doświadczymy. Nie da się żyć w ciągłej radości, bez rozpamiętywania, bez problemów, w ciągłej euforii i szczęściu. Pełnię radości doświadczymy dopiero po odejściu z tego świata, gdy zdobędziemy ostatni cel naszego chrześcijańskiego życia, jakim jest niebo. Jednakże nasza śmierć będzie zapewne dla osób nam bliskich powodem do cierpienia. Dlaczego w taki razie Bóg pozwala na coś takiego? To pytanie zadają sobie zwłaszcza bliscy osób, które zginęły w obozach koncentracyjnych, ale także rodzice, którzy tracą przedwcześnie swoje ukochane dziecko. Dlaczego na świecie istnieje cierpienie? Tego nie wie nikt. Zło i cierpienie jest tajemnicą świata ukrytą w jego wnętrzu. Istotną rolę w późniejszym cierpieniu odgrywa grzech. Jest on złem, jest momentem, kiedy nieświadomi często konsekwencji jego popełnienia poddajemy się podszeptom szatana. Potem przychodzi lęk, wyrzuty sumienia i przypominamy sobie, że bez Boga nic nie osiągniemy.
Wśród czterdziestu czterech diecezji znajdujących się na terenie Polski wchodzących w skład 15 metropolii szczególnie ważna i bliska jest nam diecezja tarnowska. Trzeba przyznać, że na tle innych diecezji jest wiele rzeczy, które ją wyróżniają. Pierwotnie nasza parafia leżała na terenie diecezji krakowskiej. Na przestrzeni lat pod wpływem zmian terytorialnych podyktowanych zaborami papież Pius VI dnia 13 marca 1786 erygował nową diecezję. Jako siedzibę biskupa diecezjalnego najpierw wskazano podkrakowski Tyniec, następnie w 1826 r. stolicę diecezji przeniesiono do Tarnowa. To urokliwe renesansowe miasto stało się odtąd sercem naszej diecezji. Obecnie w jej skład wchodzą 43 dekanaty zrzeszające 452 parafie. Oznacza to, że nasza diecezja skupia najwięcej parafii spośród innych diecezji w Polsce. Na terenie diecezji znajduję się 8 bazylik mniejszych, w tym również tarnowska katedra. W parafiach diecezji pracuje 16 zgromadzeń zakonnych męskich i 39 zgromadzeń żeńskich. W Tarnowie zlokalizowane jest najstarsze w Polsce Muzeum Diecezjalne powstałe w 1888 roku. Naszej diecezji patronuje szczególnie NMP w tajemnicy Narodzenia, a także św. Stanisław, oraz święci wywodzący się z kręgów tarnowskiego kościoła. W szczególnym dniu dla naszego tarnowskiego kościoła, jakim jest 8 września i obchodzona w tym dniu Uroczystość Narodzenia NMP prośmy, za wstawiennictwem Maryi o pomyślność, jedność i zgodę dla naszego lokalnego kościoła, o światło Ducha Świętego dla jego pasterzy i o nowe, święte powołania do życia zakonnego i kapłańskiego. /M.S./